Door Suzan Meijer
Lieve Esther, een tijdje geleden vroeg je me iets te schrijven over mijn band met sieraden. Heb er lang over nagedacht, want eigenlijk is het zo dat ik een ekster ben. Alles wat glimt, glittert, glanst en schittert trekt me aan. De mooie oorhangers die een aardige meneer in Palermo verkocht, de door Zulu-vrouwen gemaakte kralenketting uit Zuid-Afrika, de zilveren ringen van Marktplaats, de uit munten gezaagde hangers uit Lissabon en Berlijn, de oorhangers die ik van vriendinnen en collega’s kreeg, en de houten ketting van een overleden vriendin zijn me allemaal even lief. Om écht dure spullen geef ik niks: glas, plastic, hout, blik of desnoods geverfde macaroni, het is allemaal goed als het eindresultaat maar aantrekkelijk is. Gevolg: genoeg kettingen, armbanden en ringen voor een klein dorp en meer dan 200 stel oorhangers en -stekers. Afwisseling is mij het liefste, maar voor één sieraad heb ik een speciaal plekje, dat draag ik echt áltijd.
Het is een simpele zilveren ring, een moderne kopie van een Vikingsieraad uit het jaar 300. Maar voor mij een sieraad met een bijzonder verhaal. Mijn vader, geboren in 1921, heeft na de Tweede Wereldoorlog lang in Noorwegen gewerkt. Pas toen hij midden dertig was ontmoette hij mijn moeder Dat gebeurde tijdens de bruiloft van zijn jongere broer, die met de beste vriendin van mijn moeder trouwde. Hoewel mijn vader bijna 16 jaar ouder was, werden ze verliefd. M’n opa en opa waren niet direct enthousiast, maar gingen toch akkoord met zijn huwelijksaanzoek.
Voor hun verloving in 1958 of 1959 kochten ze in Oslo twee dezelfde zilveren ringen bij David Andersen. Dat bedrijf werd in 1876 opgericht in Christiania, dat nu Oslo heet, en bestaat nog steeds. Aan het einde van de vijftiger jaren brachten ze een hele serie kopieën Vikingsieraden uit. Daarnaast stonden ze bekend om hun sieraden met email en de samenwerking met Scandinavische ontwerpers.
Na hun huwelijk en het uitwisselen van hun gouden trouwringen in 1960 is mijn vader zijn verlovingsring altijd blijven dragen. En in de 50 jaar daarna heeft hij met regelmaat sieraden voor mijn moeder gekocht. Hij kocht vaak bij David Andersen, onder andere een zilveren ketting met wit email. Als kind vond ik die eng, want het leken nét menselijke nagels. Tenminste, dat vond ik. Nu zie ik dat het nogal meevalt…
Ook mijn allereerste ‘echte’ sieraad, een minuscuul blauw geëmailleerd vlindertje, kwam bij Andersen vandaan. Toen ik een jaar of 16 was brak de ring van mijn vader. Totaal doorgesleten… Niet verbazingwekkend, want hij was altijd met zijn handen bezig. Hij kocht zo snel mogelijk een nieuwe van hetzelfde model. De oude kreeg ik en na reparatie deed ik ‘m om. Helaas ging de ring steeds weer kapot, en ik denk dat hij wel 5 of 6 keer werd gerepareerd.
Uiteindelijk kreeg ik rond mijn twintigste een gloednieuw exemplaar via een tante die op vakantie was in Noorwegen. Die heb ik nooit meer afgedaan. Het grappige is dat hij overal bij past, en nooit verveelt. Daardoor begrijp ik heel goed dat het de favoriete ring van mijn vader was, en dat óók mijn inmiddels 85-jarige moeder hem nog vaak draagt!
Suzan Meijer, collega van Esther
Bibliografie
Doornbusch, E. (5 november 2021) Overzicht gastcolumns eerste jubileum 2021. hedendaagsesieraden.nl.
Links
• Wikidata
Donaties
Deze website heeft geen commercieel doel en is op persoonlijk initiatief, onafhankelijk en geheel op vrijwillige basis met minimale middelen tot stand gekomen. Wilt u dat steunen met een gift? Dat kan! U kunt uw bijdrage overmaken naar: NL27 TRIO 0781 5140 02 ten name van E. Doornbusch te Amsterdam onder vermelding van hedendaagse sieraden, ook kunt u doneren via paypal.me/hedendaagsesieraden. Giften zullen worden aangewend voor onderhoud en verbetering van de website.
Duurzaam verwijzen naar deze pagina? Gebruik dan deze link: https://hedendaagsesieraden.nl/2022/06/11/ekster-met-vikingring/
