Op 11 december aan het begin van de middag was ik met mijn geliefde in Amsterdam (Nederland) op de fiets onderweg naar The Black Archives. We wilden samen met familie de tentoonstelling Facing Blackness bekijken, maar in plaats daarvan belandde ik in het ziekenhuis. En daar heb ik bijna vier weken gelegen, waarvan de laatste drie (en de rest van mijn leven) met een gigantische plaat titanium in mijn pols.
Foute boel
Door een stom ongeluk op de Sarphatistraat vlak voor het Weesperplein maakte ik een duik over mijn stuur en belandde op het asfalt. Ik kon zelf opstaan en had een bebloede hand. Ik wilde zitten, liet mijn fiets liggen en ben een kledingwinkel (America Today) binnengestrompeld; of ik mijn hand kon schoonmaken. Ik werd naar het magazijn in het souterrain gebracht waar een aanrechtblok was waar ik mijn handen kon wassen. Toen ik de mouwen van mijn jas optrok zag ik dat mijn linkerhand met een knik op mijn pols stond. Foute boel: zeg maar dag tegen The Black Archives en alle andere plannen de komende maanden. Een paar krachttermen die ik de lezer zal besparen volgden.
Trilt u altijd zo?
Ik kreeg een stoel, zeeg neer en begon van schrik te bibberen. Op mijn knie zat een lelijke schaafwond, die door winkelmedewerker Maria werd schoongemaakt. 112 Werd gebeld en als eerste arriveerde een medewerker van de politie. “Nee mevrouw, niet beleefd zijn, mij niet aankijken en niet knikken of uw hoofd schudden, kijk recht voor u uit, er komen eerst ambulancemedewerkers om vast te stellen of u hoofdletsel heeft. Trilt u altijd zo?”.
Gelukkig geen hoofdletsel
De ambulancemedewerkers stelden geen hoofdletsel vast, anders dan wat schaafwonden en een zich snel manifesterend blauw oog. Ik kreeg een mitella, mocht in de ambulance stappen en werd afgeleverd even verderop bij de eerste hulp van OLVG Oost. Er werden röntgenfoto’s gemaakt van zowel mijn linkerpols als mijn linkerknie. De knie leek alleen gekneusd, de pols was goed aan gort. Met een shot morfine door beide neusgaten kwam mijn linkerarm vast aan de muur met aan de drie middelste vingers touw met daaraan een gewicht van 10 kilo of weet ik hoeveel om de pezen en spieren op te rekken om ruim twintig minuten later de radius te kunnen zetten. Krak, hoorde ik, toen de artsen eraan trokken, en hoopte dat daarmee de kous af was, al werd meteen gemeld dat de breuk zo complex leek dat ik waarschijnlijk moest worden geopereerd. Merde. De arm werd gegipst en daarna konden we naar huis. We zijn in een taxi gestapt en om half acht waren we thuis. Ik heb nog soep opgewarmd en daarna zou mijn geliefde nog pasta maken, maar ik vond het wel mooi geweest en ben naar bed gegaan. Wat een dag.
Brandweer
De volgende ochtend belde het ziekenhuis dat ze me nog eens wilden zien voor de knie, want ze vertrouwden het niet helemaal. Ik kon niet meer op mijn benen staan en zag niet voor me hoe ik drie trappen af zou komen. Dat ik ze de avond ervoor nog op was geklommen kwam door de adrenaline. Een goede vriend met grote liefde voor en verstand van flora en fauna zei daar later over: “Ja, dat is een oerinstinct: op adrenaline kom je na een kwetsuur nog terug naar je hol en daar kun je dan sterven”. De ambulance stond al voor de deur, maar ook de ambulancemedewerkers zagen het niet voor zich hoe ze mij die trappen af kregen. Om de hals van een ambulancemedewerker ben ik naar de woonkamer gesleept en op de bank gezet, in afwachting van de brandweer. Die kwam al gauw met twee wagens voorgereden en met zes man sterk hebben ze me horizontaal in een mand gelegd en ben ik met een hoogwerker door de erker naar beneden gebracht: een waar spektakel. Ondanks mijn hoogtevrees genoot ik ervan. Omdat je geen afgrond ziet is zo’n actie voor hoogtevrezers waarschijnlijk goed te dragen.
Pols én knie gebroken
Terug in het ziekenhuis nu ook met de knie door de CT-scan. En ja, ook die bleek gebroken, een tibia plateau fractuur, maar hoefde niet te worden gezet of gegipst, een brace volstaat voor herstel. De knie mag niet worden belast en zit de komende weken van boven tot onder stevig ingepakt. Ik mocht in het ziekenhuis blijven, want de brandweer ging me niet terug naar huis brengen. Begrijpelijk, maar ook jammer.
Operatie
Met een ambulance ben ik dinsdagochtend 20 december van OLVG Oost naar OLVG West gebracht voor de operatie aan mijn pols. Huizenhoog zag ik er tegenop: prikjes, infuus en dan nog het snij- en timmerwerk. Ik kreeg een plaatje in mijn pols, dan zou de complexe breuk beter genezen en zou er geen functieverlies optreden. Ook zouden toekomstige klachten als gevolg van de breuk worden voorkomen. Na de operatie werd ik wakker met mijn linker onderarm in drukverband. De vingers waren dik en de onderarm ook. Plaatje, dacht ik, rechthoekig, van een paar vierkante centimeters, maar zeg gerust plaat: door een incisie (snee) van circa 7 cm is een plaat titanium van circa 12 cm lengte ingebracht die is vastgezet met 8 schroeven van elk bijna 2 cm lengte. Ik kan het niet geloven en voel me een robot bij de gedachte. Magiërs zijn het, die chirurgen.
BK-2010-2-17 oftewel Succulent Tulip
Toen ik de röntgenfoto’s die tijdens de operatie van mijn onderarm zijn gemaakt zag, moest ik meteen denken aan de achterzijde van BK-2010-2-17 oftewel Succulent Tulip, een broche van Robert Smit uit 2000, geschonken aan het Rijksmuseum door Marjan en Gerard Unger. Nooit gedacht dat medische hulpstukken sieraden zo dicht konden benaderen.
OLVG – Ziekenhuis met een Hart
December 2022 was op de Nederlandse televisie de vierdelige documentaire van Coen Verbraak (1965) te zien bij NPO over het reilen en zeilen in het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis (OLVG): OLVG – Ziekenhuis met een Hart. Op de avond van de eerste uitzending kregen de patiënten een zakje popcorn. De documentaire ontroerde mij zeer: de toewijding en de professionaliteit van alle medewerkers werden fraai in beeld gebracht. Precies wat ik ook zelf aan den lijve heb ondervonden in het OLVG. Een aanrader dus.
Ondertussen ben ik al weer bijna een week thuis. Nog een paar weken revalideren en dan kan ik hopelijk weer meedoen aan de dingen die eerder zo vanzelfsprekend leken. Dank aan iedereen voor de belangstelling, berichten, brieven, kaarten, telefoontjes, bloemen, hulp en cadeau’s: een grote steun en troost.
Links
• Wikidata
Donaties
Deze website heeft geen commercieel doel en is op persoonlijk initiatief, onafhankelijk en geheel op vrijwillige basis met minimale middelen tot stand gekomen. Wilt u dat steunen met een gift? Dat kan! U kunt uw bijdrage overmaken naar: NL27 TRIO 0781 5140 02 ten name van E. Doornbusch te Amsterdam onder vermelding van hedendaagse sieraden, ook kunt u doneren via paypal.me/hedendaagsesieraden. Giften zullen worden aangewend voor onderhoud en verbetering van de website.
Duurzaam verwijzen naar deze pagina? Gebruik dan deze link: https://hedendaagsesieraden.nl/2023/01/13/in-de-kreukels/
